ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΤΕΡΑ

Ένας πατέρας που έχει το παιδί του σε ακαδημίες μπάσκετ μας έστειλε το κάτωθι και σταχυολογεί:
Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα.

Kάθε φορά που ένα θέμα μου κινεί το ενδιαφέρον, που με κάνει να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι. Συνηθίζω κάθε πρωί, γιατί ξυπνάω χαράματα, να συνδυάζω το πρωινό μου καφέ, πάντα φραπεδάκι ως γνήσιος Ελληνάρας, με το να διαβάζω τα τελευταία νέα στο μπάσκετ. Καταλαβαίνετε όλοι ότι η προσοχή μου έπεσε σ’ αυτό που έγινε στο ΝΒΑ με τη μαμά του Λεμπρόν Τζέιμς να πρωταγωνιστεί σε μια πολύ περίεργη φάση.

Ο Πολ Πιρς έκανε ομολογουμένως ένα σκληρό φάουλ στον κανακάρη της Γκλόρια Τζέιμς και η μαμά φοβήθηκε για τον γιόκα της και εξαγριώθηκε. Συγνώμη μαμά, αλλά εσείς έχετε γεννήσει αυτό το θηρίο, πιστεύετε ότι μπορεί να πάθει κάτι από τέτοια φάουλ; Σαν χάδι το αντιμετώπισε. Ο Λεμπόν ζήτησε σε έντονο ύφος από τη μητέρα του να μην ανακατεύεται και το παιχνίδι συνεχίστηκε κανονικά. Το τι έγινε βέβαια μετά στο σπίτι δεν το ξέρουμε και δεν πρόκειται να το μάθουμε. Λετε το θηρίο να γίνεται αρνάκι μπροστά στη μαμά; Δύσκολο μου φαίνεται.

Βλέποντας λοιπόν και το σχετικό βίντεο, αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες σκέψεις. Έχετε ποτέ δει αγώνα μεταξύ εφηβικών και παιδικών ομάδων; Και δεν μιλάω μόνο για μπάσκετ, αλλά για ότι άθλημα εσείς θέλετε. Ξέρετε ποιοι είναι σ’ αυτά τα παιχνίδια οι μεγαλύτεροι… χούλιγκαν; Οι γονείς των παιδιών. Στην κυριολεξία είναι θέμα προς μελέτη για τους ψυχολόγους τα όσα ακούγονται κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου αγώνα.

Ο κάθε γονιός βλέπει το παιδί του τέλειο και καλά κάνει. Γίνεται θυσία και αφιερώνει τα πάντα στην πρόοδο του παιδιού του. Τουλάχιστον εγώ έτσι μεγάλωσα και νιώθω ευλογημένος γι’ αυτό. Για τα πάντα στη ζωή όμως υπάρχει ένα μέτρο κι αυτό πρέπει να το ξέρουν καλά όλοι οι γονείς.

Πολλοί είναι αυτοί οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους από μικρά σε ομάδες. Για να έχουν υγεία μέσω του αθλητισμού και να μένουν μακριά από τους πειρασμούς. Πολύ σωστά πράττουν. Κάποια από τα παιδιά είναι καλύτερα από τ’ άλλα και κάποια άλλα πολύ καλύτερα. Ξεχωρίζουν από μικρά. Ξέρετε όμως πόσα τέτοια ταλέντα έχουν χαθεί στο δρόμο; Αμέτρητα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν είχαν σωστή καθοδήγηση.

Πάνε που λετε οι γονείς στις προπονήσεις των παιδιών τους και στους αγώνες. Έχουν για όλα άποψη και πάντα φταιει ο προπονητής, ο διαιτητής, ακόμα και ο φύλακας του γηπέδου, αλλά ποτέ το παιδί τους.

Μια φορά βρέθηκα σ’ ένα παιχνίδι μπάσκετ που ο πατέρας φώναζε στο παιδί του να σουτάρει μόνος του και να μην πασάρει την μπάλα. Του μάθαινε δηλαδή πως να… επιβιώσει στη ζωή! Κι επειδή αυτό το παιδί δεν είχε τα απαραίτητα εφόδια να γίνει στο μέλλον σπουδαίος αθλητής, στη ζωή του τι θα κάνει; Τίποτα, γιατί αυτό που μαθαίνει από το περιβάλλον του είναι να είναι εγωιστής.

Τα παιδιά δεν χαίρονται πλέον το παιχνίδι, γιατί το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ είναι απλά ένα παιχνίδι και τίποτα παραπάνω. Και δεν το χαίρονται γιατί η ματαιοδοξία των γονιών τους δημιουργεί τόσο άγχος και τόση πίεση που στο τέλος σιχαίνονται αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν με αγάπη. Οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους σαν μηχανή παραγωγής χρημάτων, αφού αν όλα πάνε καλά και κάνουν συμβόλαια με μεγάλες ομάδες τότε θα λυθεί το οικονομικό πρόβλημα όλης της οικογένειας, κι αυτοί θα μπορούν να περπατούν με καμάρι στη γειτονιά τους. Δηλαδή το να δημιουργήσουν αστέρες είναι πιο σημαντικό για κάποιους γονείς από το να δημιουργήσουν σωστούς ανθρώπους. Δυστυχώς…

Αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη, όσοι γονείς διαβάσετε τούτο ‘δω το κείμενο αφήστε τα παιδιά σας να αναπνεύσουν. Να χαρούν τη ζωή, να κάνουν αυτό που αγαπούν. Δείξτε τους τα λάθη που κάνουν, τις αδυναμίες που έχουν, δώστε τους κίνητρα να δουλέψουν συνειδητά γιατί αυτά το θέλουν και όχι γιατί εσείς το επιθυμείτε. Κάντε τα να αγαπήσουν το καθετί με το οποίο καταπιάνονται και κάντε να καταλάβουν ότι δεν μπορούν όλοι να είναι στρατηγοί. Στρατιώτες χρειαζόμαστε. Από στρατηγούς γέμισε ο τόπος…

Υ.Γ.1 Δεν δικαιολογώ την αντίδραση της μαμάς Λεμπρόν αλλά ούτε και του ίδιου του σούπερ σταρ. Μάνα είναι μόνο μια και αξίζει όλο το σεβασμό μας και την αγάπη μας γιατί σίγουρα έχει στερηθεί την προσωπική της ευτυχία για να δώσει στα παιδιά της ότι καλύτερο.
Υ.Γ.2 Επιτρέψτε μου να πω έστω και μέσα απ’ αυτό το κείμενο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον γέρο μου και τη γριά μου γιατί πραγματικά θυσίασαν τη ζωή τους για να μεγαλώσω εγώ σωστά.